(1)ประเภทและคุณลักษณะของเทปไวต่อแรงกด เทปไวต่อแรงกดใช้กาวที่ไวต่อแรงกดบนวัสดุฐาน เมื่อใช้ คุณเพียงแค่ต้องกดด้านหลังของวัสดุฐานเบาๆ เพื่อยึดติดกับพื้นผิวของการยึดเกาะ ไม่จำเป็นต้องมีตัวทำละลายหรือตัวทำละลาย ได้รับความร้อนและด้านหลังของวัสดุพิมพ์สามารถกันการยึดเกาะได้ ทำให้ง่ายต่อการดึงม้วนเทปออกเพื่อใช้งาน สิ่งที่พบบ่อย ได้แก่ การเคลือบกาวด้านเดียว สองด้าน และโฟม

ประเภทและประเภทของฉลากที่ใช้ในสาขาบรรจุภัณฑ์มีเพิ่มขึ้นทุกวัน วัสดุที่ใช้ ได้แก่ กระดาษแข็ง วัสดุคอมโพสิต โลหะ

ฟอยล์ กระดาษ พลาสติก ผลิตภัณฑ์เส้นใย และวัสดุสังเคราะห์ ฉลากที่ใช้กันทั่วไปสามารถแบ่งออกได้เป็น 3 ประเภทหลักๆ ประเภทแรกไม่มีกาวและวัสดุฐานคือกระดาษไม่เคลือบและกระดาษเคลือบ ประเภทที่สองคือกาวติดในตัว รวมถึงกาวไวต่อแรงกดและกาวไวต่อความร้อน ประเภทที่สามคือประเภท Runyuan สามารถแบ่งออกเป็นประเภทกาวธรรมดาและประเภทกาวอนุภาค ลักษณะและวิธีการวางคือ:

ฉลากแบบไม่ยึดติด: ฉลากกระดาษธรรมดาที่ไม่มีกาวจะติดด้วยไฮโดรโซลและยังคงใช้กันอย่างแพร่หลาย กระดาษส่วนใหญ่เป็นกระดาษเคลือบด้านเดียวและมีการใช้กระดาษที่ไม่เคลือบจำนวนมากเช่นกัน ฉลากประเภทนี้ใช้สำหรับสินค้าปริมาณมาก เช่น เบียร์

เครื่องดื่ม ไวน์ และอาหารกระป๋อง ฯลฯ

(2)ฉลากแบบมีกาวในตัวแบบไวต่อแรงกด (หรือที่เรียกว่าฉลากแบบมีกาวในตัว) จะถูกเคลือบด้วยกาวแบบไวต่อแรงกดที่ด้านหลัง จากนั้นจึงติดเข้ากับกระดาษที่เคลือบด้วยซิลิโคน เวลาใช้งานให้ดึงฉลากออกจากกระดาษลอกออกแล้วติดลงบนผลิตภัณฑ์ ฉลากที่ไวต่อแรงกดมีจำหน่ายแยกหรือติดไว้กับม้วนกระดาษลอกออก ฉลากที่ไวต่อแรงกดยังแบ่งได้เป็น 2 ประเภท: แบบถาวรและแบบถอดออกได้ กาวติดถาวรสามารถติดฉลากในตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งได้เป็นเวลานาน หากพยายามแกะออกจะทำให้ฉลากเสียหายหรือพื้นผิวของผลิตภัณฑ์เสียหายได้ กาวแบบถอดได้สามารถลอกฉลากออกได้หลังจากช่วงระยะเวลาหนึ่งโดยไม่ทำลายพื้นผิวของผลิตภัณฑ์

(3)ฉลากติดด้วยตนเองด้วยความร้อน ป้ายกำกับมีสองประเภท: ประเภททันทีและประเภทล่าช้า อดีตจะยึดติดกับพื้นผิวของวัตถุหลังจากใช้ความร้อนและความดันจำนวนหนึ่ง และเหมาะสำหรับการติดวัตถุแบนหรือนูนขนาดเล็ก อย่างหลังจะเปลี่ยนเป็นประเภทไวต่อแรงกดหลังจากถูกให้ความร้อน โดยไม่ต้องให้ความร้อนแก่วัตถุโดยตรง และเหมาะสำหรับอาหารและผลิตภัณฑ์อื่นๆ

(4)ฉลากชนิดเปียก ฉลากประเภทนี้เป็นฉลากกาวที่ใช้กาว 2 ชนิด คือ กาวธรรมดา และกาวอนุภาคขนาดเล็ก แบบแรกจะใช้ชั้นฟิล์มกาวที่ไม่ละลายน้ำที่ด้านหลังของวัสดุฐานกระดาษ ในขณะที่แบบหลังใช้กาวกับวัสดุฐานในรูปของอนุภาคขนาดเล็ก เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาการม้วนงอที่มักเกิดขึ้นกับกระดาษกาวธรรมดา บาคลาวากล่องสารพันและประสิทธิภาพการประมวลผลและความน่าเชื่อถือที่สูงขึ้น

การมัดรวมคือการใช้วัสดุแถบยืดหยุ่นเพื่อยึด ยึด และเสริมความแข็งแรงให้กับสิ่งของหรือบรรจุภัณฑ์ วัสดุรัดพื้นฐานมีห้าประเภท ได้แก่ สายรัดลวดเหล็ก สายรัดเชือกไฟเบอร์เคมี สายรัดไนลอน สายรัดโพลีโพรพีลีน และสายรัดโพลีเอสเตอร์ เมื่อทำการมัดรวม ให้เลือกวัสดุในการมัดที่เหมาะสมที่สุดตามสถานการณ์เฉพาะ

(1)ความแข็งแรง: ความแข็งแรงของเทปรัดวัดจากความต้านทานการแตกหักและความต้านทานแรงดึง สามารถเลือกได้ตามน้ำหนักและความแข็งแรงของบรรจุภัณฑ์

(2)ช่วงการทำงาน ช่วงการทำงานหมายถึงค่าสูงสุดและต่ำสุดของแรงดึงที่สายพานรัดสามารถรับได้ โดยทั่วไป แรงดึงที่สายพานรัดสามารถทนได้ภายในช่วงการทำงานคือ 40% ถึง 60% ของความต้านทานการแตกหัก

(3)แรงดึงต่อเนื่อง หลังจากที่ยืดสายรัดสายรัดแล้ว ความเค้นดึงจะถูกสร้างขึ้นในสายรัด และจะต้องคงความเค้นไว้ไม่เปลี่ยนแปลงในช่วงระยะเวลาหนึ่ง การยึดเกาะที่ดีที่สุดคือสายเหล็ก ตามมาด้วยสายโพลีคูลและไนลอน

(4)การยืดตัวและอัตราการคืนตัว การยืดตัว (การยืดตัว) หมายถึงระดับการยืดตัวของสายรัดหลังจากถูกแรงดึง โดยวัดเป็นเปอร์เซ็นต์ อัตราการฟื้นตัวหมายถึงปริมาณการยืดตัวของสายรัดหลังจากดึงแรงดึงออกแล้ว สำหรับเทปรัดพลาสติกทั้งสามประเภท เทปไนลอนมีอัตราการคืนสภาพสูงสุด รองลงมาคือเทปโพลีโพรพีลีนและเทปโพลีเอสเตอร์