Бастабандии фармоишии қуттии сигоркашӣ (5-баста)

Лого муайян кардани он аст, ки истеъмолкунандагон на танҳо функсияҳои тамокуро ба даст оранд, инчунин қаноатмандии эмотсионалӣ ба даст оранд. Барои ҳавасманд кардани истеъмолкунандагон ба истеъмол, қонеъ кардани ниёзҳои инфиродии истеъмолкунандагон, овардани таҷрибаи эмотсионалии истеъмолкунандагон, бояд ба омезиши навовариҳои тамоку ва тамғаи тамоку ноил гардад.
Матн дар бар мегирад: тарзи зиндагӣ, таърих ва фарҳанг, ҷуғрофиё, урфу одатҳои маҳаллӣ ва муносибати дӯстонаи истеъмолкунандагон ба зиндагӣ.
Бастабандии тамоку бояд кӯшишҳои инноватсионии бештареро барои тарҳрезии матни бастабандӣ, ноил шудан ба хусусиятҳои қавитари маҳаллӣ дар асоси унсурҳои фарҳангӣ, ноил шудан ба фазои ҳадди аксар содда ва хусусиятҳои фарқкунанда ва бедор кардани муҳаббати истеъмолкунандагон ба маҳсулоти тамоку таъмин намояд.
Тарҳрезии сохтори қуттӣ инчунин бояд инъикоси ҳаётбахшии тамоку бошад. Навоварии шакли қуттӣ бояд ба омезиши намуди зоҳирӣ ва татбиқи амалӣ ҷавобгӯ бошад ва маззаи фарҳангии онро таъкид кунад. Дар баробари ин, тарҳи бастаҳои сигор бояд ягонагии нақш ва матнро нигоҳ дорад, то тарҳи қуттӣ дар як нигоҳ равшан ва равшан бошад.
Тарҳрезии бастаи тамоку на танҳо барои ба таври муассир фарқ кардани маҳсулоти рақобаткунанда, балки муҳимтар аз ҳама, беҳтар кардани он унсурҳои инсонӣ, ҳамгироии бештари моҳияти беназири бренд ва беҳтар ифода кардани коннотацияи амиқи рӯҳонӣ ва сироятии бадеӣ дар як дюйм мураббаъ мебошад.
Тарҳ бояд мухтасар ва возеҳ, осон фаҳм ва интиқол, нав ва беназир, шахсияти бой, ба эстетика, моҳияти юнг мувофиқ, ҳамқадами замон ва мероси таърих бошад.
Тарҳрезии бастаи тамоку бояд талаботи истеъмолкунандагонро пурра ба назар гирифта, дар ин ҷо одатҳои хариди истеъмолкунандагон, сатҳи қадршиносӣ, қобилияти қадршиносии санъат ва ғайраро дар бар гирад, то тарҳи бастабандӣ аз эҳтиёҷоти истеъмолкунандагон қувваи бештари маҳсулот, рақобатпазирии бозор гардонад. Инчунин ба матни писанд ва тафсири коннотатсионӣ таваҷҷӯҳ зоҳир кардан лозим аст, то вазифаи тарроҳии бастаи тамокуро беҳтар иҷро кунад, то сифати хидматрасонии маҳсулотро баланд бардорад ва эҳтиёҷоти харидорони харидоронро беҳтар қонеъ гардонад.
Ҷомеаи имрӯза ба фарҳанги рақобатпазир табдил меёбад, саноат барои ноил шудан ба навовариҳои фарҳангӣ, ҳадди аксар барои ишғол кардани ҳиссаи муайяни бозор хоҳад буд. Саноати тамоку бо мақсади ноил шудан ба ишғоли ҳиссаи бештари бозор, пурзӯр кардани навовариҳои фарҳангӣ, то чашми истеъмолкунандаро ба даст оварда, ба истеъмол оварда расонад. Аз нуқтаи назари бастабандии тамоку сар карда, омезиши навовариҳои фарҳангӣ дар тарҳрезии бастаи тамоку, пайваста омӯхтани фарҳанги паси бастаи тамоку, дар якҷоягӣ бо ниёзҳои пешрафтаи истеъмолкунандагон дар айни замон, барои ба даст овардани ҳиссаи бозор. Анъана ва ҳозираро беҳтар якҷоя кунед, то тамоку дигар на танҳо истеъмол, балки як лаззати фарҳангӣ пас аз истеъмол низ бошад.